Ne melankoliden öleni ne de her daim otuz iki diş gezeni anlayamıyorum ben. Biri fındık kabuğunu doldurmayacak tasaları dev dertleştirir, diğeri acıyı inkar edip insani duygularını ezer geçer. İki türlüsü de bana kişinin hayatı ve kendi mekanizmasını inkar etmesi gibi geliyor. Oysa ki; hüzün, mutlulukla kardeştir. Bilge kişi, dertlerin farkındadır ve hayatın diğer mutlu sürprizleri için...'
Burada neler ola?
