'Onlar büyük bir evde yaşardı. Kapıları olmayan ahşap bir evde… Bahçelerinde sebze ve çiçekler yetiştirirlerdi. Birbirleriyle hoş sohbetleri ve sevgi alışverişleri bir yana diğer gerçek dostları hayvanlar ve doğa idi. İnsanların ar duygularının ardında büyüyen şiddeti terk etmişlerdi. Giysilerle derecelendirilen erdemleri ve sosyal sınıfları reddetmek adil bir düzen getiriyordu her şeye. Yaşam, güneşe bağımlı bir oyundu ve başkalarının yarattığı ideolojiler son bulmuştu. Kimse bir ‘Ra’ olma kaygısı taşımıyordu. ‘Benmerkez’ ve ‘umutsuzluktan doğan mutsuzluk’ kelimeleri onların lugatında hiç var...'
Onlar çiçek çocuklardı ve...
Devamını Oku
0
yorum
